قهرمان زنجانی که یک رکورد بی‌نظیر در تاریخ ایران برجای گذاشت +جدول

پسر طلایی ووشو در بازی‌های آسیایی اینچئون، رکوردی از خود برجای گذاشت که در تاریخ ورزش پرافتخار ایران بی نظیر است.

نبض سحر: محسن محمد سیفی سانداکار وزن ۶۵- ووشو ایران در بازی‌های آسیایی ۲۰۱۴ اینچئون با اقتدار قهرمان شد تا مدال طلای چهار سال قبل خود در گوانگژوی چین را تکرار کند.
سانداکار ۲۵ ساله کشورمان تنها طلای ووشو ایران و دومین طلای کاروان ورزش ما را در اینچئون بر گردن آویخت، با این حال آنچه که عملکرد او را از سایر ورزشکاران متمایز می کند رکورد عجیب و بی نظیری است که طی ۴ سال گذشته از خود بر جای گذاشته است.

ورزش ایران در تاریخ خود مردان موفقی را به دنیا معرفی کرده که در میادین مختلف ملی از قبیل المپیک و رقابتهای جهانی و قاره‌ای توانایی‌های خود را به نمایش گذاشته اند و صاحب رکورد و عنوان هستند؛ مردانی چون عبدالله موحد، حمید سوریان، جهان پهلوان تختی، هادی ساعی، حسین رضازاده، بهداد سلیمی، رسول خادم، علیرضا دبیر، حسین اوجاقی، جاسم ویشگاهی، علی دایی و… با این حال محسن محمدسیفی در ۵ سال گذشته (از سال ۲۰۹ تا کنون) حتی یک مرتبه هم در مسابقات داخلی و خارجی رنگ شکست را به خود ندیده است. محسن آخرین با در فینال مسابقات جهانی ۲۰۰۹ کانادا، مقابل یک چینی –با داوری پر حرف و حدیث- شکست خورد و پس از آن به هر میدانی که رفت با طلا از آن خارج شد.

به گزارش مشرق، در ورزش ووشو و در مبارزات این رشته ورزشکاران در دو الی سه راند ۲ دقیقه‌ای با یکدیگر به جدال می‌پردازند تا در نهایت فرد برتر معرفی شود. جالب اینکه محمدسیفی موفق شده در این بخش هم رکوردی خارق‌العاده از خود بر جای بگذارد؛ محسن در ۴ سال گذشته یعنی فاصله موجود میان بازیهای آسیایی گوانگژو و اینچئون جمعا ۶۹ مبارزه در میادین داخلی و خارجی انجام داده که در تمام آنها قاطعانه-طی دو راند- به عنوان فرد پیروز معرفی شده است. اینکه یک ورزشکار بتواند طی این مدت طولانی خود را در اوج نگه دارد نکته مثبت “ندیده شده”ای در تاریخ ورزش ماست.

** موفق شدم چون نه خدا را فراموش کردم و نه در باد غرور خوابیدم
پسر محجوب ووشو در گفتگو با مشرق توضیح داد که رمز موفقیتش در این سال‌ها دوری از غرور و توکل به خدای بزرگ بوده است: «هیچ وقت دچار غرور نشدم، همیشه به خدای بزرگ توکل کردم، وقتی هم از سکوی قهرمانی پایین آمدم فراموش کردم چه مدالی گرفته بودم. مثل همین حالا که به مسابقات جهانی سال آینده میلادی در اندونزی فکر می کنم. وقتی در گوانگژو قهرمان شدم جوانی ۲۰ ساله بودم با پشتوانه مدال‌های نقره جهان و برنز آسیا. شرایطم نسبت به آن سال‌ها تفاوت فاحشی کرده است. مطمئن باشید برای سربلندی کشورم تا روزی که توانی در بدن دارم تلاش می کنم و می جنگم.»

در جدول زیر مسابقات این قهرمان را که بدن شکست پشت سر گذاشته است می بینید: