در سه هزار و سیصد و شصت روستای بخش جنوبی ویتنام که از این ماده شیمیایی استفاده شد، هم‌اینک حدود هشتصد هزار نفر از آسیب‌های مختلف جسمی رنج می‌برند و باید همواره تحت مراقبت‌های پزشکی باشند. از سوی دیگر پاکسازی ماده سمی دیوکیسن در خاک این کشور، معضل دیگر زندگی مردم این کشور است.
پس از گذشت چند دهه از خروج سربازان و دیپلمات‌های آمریکایی از فرودگاه شهر سایگون در آوریل ۱۹۷۵ میلادی و ختم جنگ در هندوچین، این کشور هم‌چنان آلوده است. اگرچه روابط این کشور با ایالات متحد از دهه نود به بهبودی گرایید، اما خاطره جنایات آمریکا در ویتنام هرگز از ذهن تاریخی ملت ویتنام و مردم جهان پاک نخواهد شد. در زندگی روزانه مردم ویتنام، افزون بر تهدیدهای ناشی از بمب‌های منفجرنشده، به دلیل آلوده شدن آب و خاک به عامل نارنجی، معضل ابتلا به سرطان‌های مختلف و یا تولد کودکان ناقص‌الخلقه به مساله‌ای عادی تبدیل شده است.
اما با وجود همه این مستندات اطمینان‌بخش علمی چرا آمریکا حاضر به پذیرفتن مسئولیت‌های حقوقی خویش در مورد حوادث ویتنام نیست؟ چرا هنوز هم حاضر به پرداخت جریمه و هزینه‌های درمان مردم آسیب‌دیده و پاکسازی مناطق آلوده، حتی در قالب کمک‌های انسان‌دوستانه نیست؟ پاسخ این پرسش‌ها روشن است: اگر ایالات متحد آمریکا مسئولیت خویش در قبال استفاده از عامل نارنجی را بپذیرد، بعدها پرونده‌های دیگری در مورد بمب‌های ناپالم و سلاح‌های فسفری هم مطرح خواهد شد. مردم روآندا، سیرالئون و صربستان هم باید غرامت دریافت کنند. عراق و افغانستان هم برای آلودگی‌های شیمیایی و میکروبی جنگ‌های خاورمیانه‌ای آمریکا شکایت خواهند کرد و ریز حساب جرایم ایالات متحد در هیروشیما و ناکازاکی هم روی میز گذاشته می‌شود. چه بسا قربانیان شیمیایی و میکروبی جنگ تحمیلی صدام علیه ملت ایران و مردم مظلوم عراق و حلبچه هم به صف شاکیان بپیوندند.
در هر صورت، تصاویر زیر تنها گوشه‌ای از اثرات مرگبار و آزاردهنده عامل نارنجی بر کودکان ویتنامی است. این کودکان، نسل سوم پس از جنگ ویتنام به شمار می‌آیند:
