حمدالله مرادی خبرنگار پایگاه خبری نبض سحر در یادداشت خود نوشت: سالگرد شهادت مردی فرا می‌رسد که در تراز سیاست ایران، نه فقط یک نام، که یک راه، یک منش و یک الگو بود. آیت‌الله سید ابراهیم رئیسی، رئیس جمهور فقید جمهوری اسلامی ایران، مردی از تبار مردم، روحانی‌ای ساده‌زیست و سیاست‌مداری مخلص بود که در سخت‌ترین شرایط اقتصادی و اجتماعی کشور، بار سنگین خدمت را بی‌هیچ ادعا بر دوش کشید.
حال که یک‌سال از آن روز تلخ می‌گذرد، بازگشت به یاد و نام او، نه‌تنها یادآوری یک فقدان، بلکه پاسداشت یک راه است؛ راهی که سرشار از صداقت، تلاش شبانه‌روزی و تعهد به آرمان‌های انقلاب اسلامی بود.
سید ابراهیم رئیسی در طول چهار دهه خدمت در سنگرهای گوناگون قضا، فرهنگ و سیاست همواره نشان داد که با مردم و برای مردم است. از نخستین روزهای حضورش در دستگاه قضائی، تا زمانی که کلید قوه مجریه را در دست گرفت، یک اصل را هرگز از یاد نبرد: «خدمت بی‌منت به مردم مستضعف». این رویکرد از او چهره‌ای ساخت که حتی مخالفانش نیز به سلامت نفس و صداقت عملکردش اذعان داشتند.
در قامت رئیس جمهور، آیت‌الله رئیسی وارد میدان ملتهبی شد؛ تحریم‌های بی‌سابقه، بحران معیشتی، کاهش اعتماد عمومی و چالش‌های جدی در روابط خارجی، بخشی از میراثی بود که دولت سیزدهم به ارث برد. اما رئیسی با تکیه بر اصل «جهاد تبیین و عمل»، سعی کرد امید را به جامعه بازگرداند.
سفرهای استانی فشرده، حضور مستمر در میان مردم، پیگیری مداوم مسائل اقشار کم‌درآمد و جسارت در تصمیم‌گیری‌های کلان اقتصادی، نمونه‌هایی از سبک مدیریتی او بود؛ مدیریتی که برآمده از فرهنگ بسیجی و روحیه انقلابی بود.
او در روابط بین‌الملل، به‌ویژه در سیاست نگاه به شرق و تقویت دیپلماسی منطقه‌ای، نقشی اثرگذار ایفا کرد. عضویت ایران در سازمان شانگهای، تقویت پیوندها با همسایگان، فعال‌سازی دیپلماسی اقتصادی و حضور مقتدر در اجلاس‌های منطقه‌ای، بخشی از تلاش‌های دیپلماتیکی بود که با هدف خنثی‌سازی تحریم‌ها و گشودن راه‌های جدید برای اقتصاد کشور انجام شد. دیپلماسی او، در عین اصول‌گرایی، از انعطاف و واقع‌گرایی هوشمندانه‌ای برخوردار بود.
در حوزه عدالت اجتماعی، کارنامه رئیسی برگ‌های درخشانی دارد. طرح‌های عدالت‌محور در توزیع منابع، تأکید بر شفاف‌سازی مالی، مبارزه بی‌امان با فساد، و تلاش برای مردمی‌سازی یارانه‌ها، اگرچه گاه با چالش‌های اجرایی روبه‌رو شد، اما نشان از نیت و اراده‌ای جدی داشت برای اصلاح ساختارهای ناکارآمد و بازگرداندن کرامت به سفره‌های مردم بود.
آیت‌الله رئیسی هیچ‌گاه از خود چهره‌ای تبلیغاتی نساخت. او نه اهل بزک رسانه‌ای بود و نه دنبال دیده‌شدن‌های نمایشی. تصویری که از او در اذهان عمومی ماند، چهره‌ای ساده، متواضع و در عین حال قاطع و کاردان بود. لباس روحانیتش، نه نشانه تمایز که نماد پیوند با مردم و تعلق به فرهنگ دینی بود؛ فرهنگی که او تا واپسین لحظه عمر، با آن زیست و در راهش جان داد.
شهادت مظلومانه او و همراهانش، برگ دیگری از تاریخ این سرزمین شد؛ برگِ دلدادگی به مردم و ایستادگی بر اصول. آنان که در سانحه‌ای دردناک پر کشیدند، نه فقط مسئولانی در حال مأموریت، که مظهر تعهد به وظیفه در سخت‌ترین شرایط بودند. این فقدان، اگرچه زخمی بر دل مردم ایران نهاد، اما پیام‌آور این حقیقت نیز بود که هنوز هستند مردانی که تا واپسین نفس، دغدغه خدمت دارند.
نام سید ابراهیم رئیسی، حالا در کنار چهره‌هایی چون شهید بهشتی، شهید رجایی و دیگر خدمتگزاران راستین نظام جمهوری اسلامی نشسته است. مردانی که نه در شعار، که در میدانِ عمل زیستند و از خود میراثی ماندگار به‌جا گذاشتند؛ میراثی از صداقت، مردم‌باوری، عدالت‌خواهی و اخلاص.
در نخستین سالگرد شهادت رئیس جمهور مردمی، وظیفه همه ما است که این مسیر را زنده نگه داریم. با تبیین خدمات او، با تداوم روحیه خدمت بی‌ادعا و با پاسداشت ارزش‌هایی که او نمادشان بود. آری، ابراهیم رفت، اما راه ابراهیم باقی‌ست.
