به گزارش خبرنگار اجتماعی  شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ براساس قانون کار، تمامی افرادی که برای کارفرما کار انجام می‌دهند و در ازای آن دستمزد مشخصی را دریافت می‌کنند، کارگر تلقی کرده است. بنابراین قانونگذار در این زمینه تفاوت خاصی بین کارگر ساده و افرادی که سمت بالاتری دارند، قائل نشده است. یکی از مشکلاتی که در حوزه کاری مطرح می‌شود، عدم انجام وظایف قانونی و موارد درج شده در قرارداد است. اجرای صحیح مفاد قرارداد جز وظایف هر یک از طرفین می‌باشد که در غیر این صورت منجر به ایجاد اختلاف و حتی در مواردی نیز به درگیری ختم می‌شود.

در قرارداد‌های کاری به طور صریح ذکر می‌شود که کارگر و کارفرما در قبال یکدیگر چه وظایفی دارند و در محل کار باید چه مقرراتی را رعایت کنند اما در صورتی که کارگر یا کارفرما به تعهدات خود پایبند نباشد، به لحاظ قانونی هر کدام از طرفین می‌توانند اقدام به فسخ قرارداد کنند. البته فسخ قرارداد‌های کاری شرایط و مقررات خاص خود را دارد و طرفین به راحتی نمی توانند قرارداد منعقد شده را بر هم بزنند.

قرارداد با بازایابان یکی از انواع قراردادهای کاری است که با توجه به نیاز شرکت‌ها و موسسات مختلف بین طرفین منعقد می‌شود. بازاریابی یکی از مشاغلی است که به پیشرفت و توسعه بسیاری از کسب و کارها کمک می‌کند و از این جهت سازمان ها و شرکت‌های مطرح همواره به دنبال بازایابان باتجربه و با سابقه هستند.

برای همکاری با بازاریابان قاعدتا کارفرمایان در وهله اول اقدام به بستن قراردادها با آن‌ها می‌کنند. قرارداد بازاریابی از جهات مختلف می‌تواند مشمول قانون کار قرار گیرد و می توان تا حد زیادی روابط کارگری و کارفرمایی را در اینگونه قراردادها لحاظ کرد. در روابط بین کارگر و کارفرما ملاک اصلی تنظیم قرارداد است. در واقع قرارداد کار جزو مهم‌ترین اصول در روابط کاری به شمار می‌رود که با شرایطی خاص بین طرفین منعقد می‌شود.

به موجب ماده ۷ قانون کار، قرارداد کار عبارت است از قرارداد کتبی یا شفاهی که به موجب آن کارگر در قبال دریافت حق ‌السعی کاری را برای مدت موقت یا مدت غیر ‌موقت برای کارفرما انجام می‌دهد. در قرارداد‌های کار از هر نوع که باشد، کارفرما و کارگر در قبال یکدیگر دارای وظایف قانونی می‌باشند که موظف به رعایت و اجرای صحیح آن‌ها هستند. با توجه به توافقات انجام شده بین کارفرما و کارگر نوع قرارداد بین آن‌ها مشخص شده و در نهایت قرارداد کار منعقد می‌شود.

قرارداد بازاریابی چیست؟

قرارداد بازاریابی نوعی قرارداد کار محسوب می‌شود که طرفین اصلی در قرارداد بازاریابان و کارفرمایان هستند. به بیان دیگر، قرارداد بازاریابی یک نوع از قرارداد کار است که کارفرما به واسطه آن یک بازاریاب را استخدام می‌کند. امروزه بازاریابی نوعی کسب و کار به شمار می‌رود و در جهت توسعه بسیاری از مشاغل کارایی دارد. در سالیان گذشته مفهوم بازاریابی چندان در بین عموم مردم گستردگی نداشته است و جز مشاغل قانونی نیز محسوب نمی‌شد.

اما در حال حاضر بازاریابی یکی از مهم‌ترین و موثرترین انواع مشاغل در دنیا به شمار می‌رود و هر ساله در حال گسترش است. تقریبا تمامی کسب و کارها به این نتیجه رسیده‌اند که بدون روش‌های بازرایابی امکان پیشرفت و توسعه کار وجود ندارد. در واقع توسعه هر کسب و کاری تا حد زیادی به روش‌های مربوط به بازاریابی ارتباط دارد و منوط به همکاری با افراد متخصص و مجرب در این زمینه است.

به همین جهت میزان قراردادهایی که در این زمینه با بازاریابان بسته می شود، به میزان چشمگیری در حال افزایش است. در واقع هر نوع کسب و کار نوپایی برای شناخته شدن نیازمند بهره‌گیری از روش‌های مزبور است. در غیر این صورت نه تنها پیشرفتی در این زمینه حاصل نمی‌شود بلکه یقینا اینگونه مشاغل در آینده نزدیک با مشکلات عدیده‌ای در حوزه کاری مواجه خواهند شد.

لازم به ذکر است که قرارداد همکاری با بازاریابان صرفا برای کسب و کارهای جدید کارایی ندارد بلکه مجموعه‌هایی که با سابقه هستند و تا حد زیادی شناخته شده می‌باشند نیز برای ارائه خدماتشان از روش‌های بازاریابی استفاده می‌کنند. کسب و کارهایی که به دنبال رونق و توسعه حوزه فعالیت کاری خود هستند، قرارداد با بازاریابان را جز برنامه‌های اصلی خود تلقی می‌کنند.

آیا قرارداد با بازاریابان نوعی قرارداد کار محسوب می‌شود؟

قرارداد بازاریابی، اصول و مقررات قوانین کار حاکم است و باید این قرارداد‌ها را جزوی از قرارداد کار به شمار آورد. قرارداد بازاریابی، از نظر قانونی یک قرارداد کاری محسوب می‌شود. به همین ترتیب نیز از قانون کار پیروی می‌کند. برای نوشتن قرارداد با بازاریابان، ملاک اصلی قانون کار است و قرارداد با توجه به قواعد آن تنظیم می‌شود.

قانون کار به صورت اختصاصی به روابط بین کارگر و کارفرما می‌پردازد. کارفرما، کارگران و پرسنل را برای انجام کاری مشخص و با یک قرارداد استخدامی در اختیار می‌گیرد و به اندازه میزان زحمت و کارشان به آن‌ها حقوق می‌دهد. قانونگذار برای کارفرما شخصیت حقیقی و حقوقی در نظر گرفته است اما کارگر صرفا شخصیت حقیقی دارد. بنابراین در قرارداد بازاریابی، ممکن است شخص حقیقی یا حقوقی طرف اصلی قرارداد محسوب شود.

در واقع موسسه یا ارگانی خاص قصد همکاری با تعدادی از بازاریاب را دارد یا یک شرکت تجاری برای توسعه خدمات و امکانات خود تمایل به داشتن بازاریاب دارد. بنابراین طرف مقابل قرارداد با بازاریابان می‌تواند شخصیت حقیقی یا حقوقی داشته باشد اما بازاریاب صرفا شخص حقیقی است.

در قرارداد‌های کار که طرفین ملزم به انجام وظایف قانونی در قبال یکدیگر هستند، در این نوع قرارداد نیز بازاریاب در ازای مسئولیت‌های محول شده مسئولیت دارد و طرف مقابل نیز باید بتواند به تعهدات خود پایبند باشد. حتی الامکان بهتر است قرارداد با بازاریابان به صورت کتبی باشد. زیرا قرارداد کتبی تضمین کننده رابطه کاری است و در صورتی که بین هر کدام از طرفین اختلافی پیش آید، امکان استناد به قرارداد وجود دارد.

قرارداد همکاری با بازاریاب می‌تواند به نفع اغلب مشاغل باشد و در صورتی که بازاریاب بتواند به وظایف خود به درستی عمل کند و امور تبلیغاتی را به بهترین وجه ممکن انجام دهد، در کوتاه‌ترین زمان ممکن کسب و کار مربوطه به رونق و توسعه قابل قبولی خواهد رسید.

شرایط اساسی در قرارداد بازاریابی

هر گونه قرارداد یا عقدی بین طرفین منعقد می‌شود، باید دارای یک سری شرایط قانونی باشد، در واقع همه افرادی که برای انعقاد قرارداد اقدام می‌کنند، باید شرایط و مفاد قانونی را در متن قرارداد لحاظ کرده تا به لحاظ حقوقی قرارداد منعقده شده صحیح باشد.

در مورد قرارداد بازاریابی نیز یک سری شرایط برای قانونی بودن قرارداد لازم است که در ماده ۹قانون کار به آن اشاره شده است. به موجب این ماده، برای صحت قرارداد کار در زمان بستن قرارداد رعایت شرایط ذیل الزامی است:

‌الف – مشروعیت مورد قرارداد
ب – معین بودن موضوع قرارداد
ج – عدم ممنوعیت قانونی و شرعی طرفین در تصرف اموال یا انجام کار مورد نظر.

شرط نخست در انعقاد قرارداد بازاریابی، قصد و رضای طرفین هستند. در حوزه کار، کارفرما و کارگر باید برای انعقاد قرارداد قصد داشته باشد، در واقع طرفین با اراده خود اقدام به انعقاد قرارداد می‌کنند که باید در این زمینه رضایت نیز داشته باشند. چنانچه قراردادی با اکراه و تهدید منعقد شود، به لحاط حقوقی صحیح نخواهد بود و ترتیب اثر قانونی برای طرفین نیز ندارد.

شرط دوم در انعقاد قرارداد کاری بازاریابی، اهلیت طرفین است. یعنی طرفین قرارداد باید عاقل و بالغ باشند در غیر این صورت قرارداد منعقد شده بین اشخاص فاقد اهلیت صحیح نخواهد بود. مطابق قانون مدنی، فرد صغیر، مجنون و غیر رشید اهلیت برای اعمال حق خود ندارند و به همین دلیل از انعقاد قرارداد کار منع شده‌ است. بنابراین برای انعقاد چنین قراردادی، کارگر و کارفرما هر دو باید از اهلیت قانونی برخوردار باشند تا قرارداد منعقده صحیح باشد.

شرط سوم در انعقاد قرارداد بین بازاریاب و کارفرما، معین بودن مورد موضوع قرارداد است. زمانی که طرفین اقدام به منعقد کردن قرارداد کار با یکدیگر می کنند، باید موضوع قرارداد را به طور واضح مشخص کنند در غیر این صورت قرارداد مزبور صحیح نیست.در حقیقت موضوع قرارداد کار، انجام کار در قبال دریافت دستمزد است. بنابراین تعهدی که کارگر انجام آن را به عهده می‌گیرد، باید کاملا معلوم و معین باشد.

شرط چهارم در صحت قرارداد مزبور، مشروعیت جهت قرارداد می‌باشد. مشروعیت جهت قرارداد به این معنا است که قرارداد صورت گرفته بین طرفین باید مبنای شرعی داشته باشد تا به لحاظ حقوقی صحیح باشد. بنابراین اگر فردی در باره انعقاد قرارداد برای انجام کاری غیر مشروع و غیر قانونی به کار گرفته شود، به لحاظ غیر شرعی و غیر قانونی بودن امری که موضوع تعهد بوده، قرارداد کار باطل است.

موارد اختلافی بین کارفرما و بازاریاب

در روابط کاری ممکن است بین کارفرما و کارگر به دلایل مختلف اختلاف رخ دهد که البته وقوع چنین مسائلی یک امر بدیهی به شمار می‌رود. به همین جهت امکان بروز مشکل و اختلاف بین کارفرما و بازاریاب وجود دارد. منشا اصلی اختلاف بین طرفین به عدم انجام وظایف قانونی در قبال یکدیگر می‌باشد. در قرارداد کار صراحتا به شرح وظایف کارفرما و کارگر اشاره می‌شود و از این رو طرفین باید در اجرای تعهدات قرارداد اقدامات لازم را انجام دهند.

موارد اختلافی در قرارداد بازاریابی ممکن است به میزان دستمزد و حقوق بازاریاب ارتباط داشته باشد. همچنین دلیل اصلی ایجاد اختلاف بین آن‌ها می‌تواند به عدم برخورداری بازاریاب از حق بیمه مرتبط باشد. درواقع در این نوع قرارداد، بازاریاب از یک سری حق و حقوق قانونی برخوردار است کی از طرف کارفرما باید  در اختیار بازاریابان قرار گیرد.

البته گاهی اوقات اختلافات پیش آمده در قرارداد ممکن است به دلیل اهمال بازاریاب در اجرای تعهدات خود در برابر کارفرما باشد. به طور مثال کارفرما از عملکرد چند ماهه بازاریاب رضایت کافی ندارد و این رو قصد ادامه همکاری با او را نداشته و در این زمینه بین طرفین اختلاف پیش می‌آید.

موضوع حق بیمه در قرارداد بازاریابی

یکی از مهم‌ترین وظایف کارفرما، اعطای به بیمه به کارگران است. تقریبا در تمامی مشاغل بیمه کردن اعضای کار جز وظایف اصلی هر کارفرما محسوب می‌شود که کارگر می تواند آن را مطالبه کند. به موجب قانون کار، تمامی کارفرمایان موظف‌اند تا اقدام به بیمه کردن کارگران نمایند. بنابراین در قرارداد بازاریابی نیز کارفرما باید بازاریابان را بیمه کند و این مورد جزو حقوق قانونی آن‌ها به شمار می‌رود که در قانون کار به آن اشاره شده است.

چنانچه کارفرما از بیمه کردن بازاریاب خودداری کند، مرتکب تخلف شده و امکان شکایت از به لحاظ قانونی وجود دارد. بیمه کردن کارگران از جمله مهم‌ترین وظیفه کارفرمایان به شمار می‌رود و تحت هیچ شرایطی امکان خودداری از آن وجود ندارد. در واقع بیمه حق قانونی هر کارگری است و می تواند برای مطالبه آن به مراجع قانونی مراجعه کند و موضوع مطرح شده را مورد پیگیری قرار دهد.

با توجه به ماده ۱۴۸قانون کار، کارفرمایان مشمول این قانون مکلف هستند بر اساس قانون تامین اجتماعی، نسبت به بیمه کردن کارگران واحد خود اقدام‌ کنند. بنابراین اعطای بیمه تامین اجتماعی به کارگران از جمله اصلی‌ترین وظایف کارفرما است.

هر کارفرما مکلف است با شروع کار بازاریاب در پایان هر ماه لیست بیمه را منطبق با حقوق تعیین شده به سازمان تامین اجتماعی ارسال کند. پرداخت حق بیمه برعهده کارفرما است و بازاریابان وظیفه‌ای بابت پرداخت آن ندارند. مگر آن که بین طرفین توافقاتی در این زمینه شده باشد. در صورت عدم پرداخت حق بیمه از سوی کارفرما، کارگر این حق را دارد تا به شعب بیمه تامین اجتماعی مراجعه کند و موضوع را با مسئولان شعب در میان بگذارند. بعد از آن شعب مربوطه کارفرما را مکلف به پرداخت حق بیمه کارگر می‌کند.

شرایط مرخصی فرستادن در قرارداد با بازاریابان

در مورد موضوع مرخصی همواره بین کارگر و کارفرما اختلاف نظر وجود دارد. مرخصی فرستادن کارگران توسط کارفرما شرایطی دارد که باید درستی اجرا شود. در مواقعی پیش می‌آید که کارفرما اقدام به فرستادن مرخصی کارگران می کند. در این صورت باید تمام حقوق و دستمزد کارگران به صورت کامل پرداخت شود.

گفتنی است که در متن قرارداد بازاریابی به شرایط مرخصی رفتن بازاریابان اشاره می‌شود که البته نحوه و چگونگی استفاده بازاریاب از مرخصی معمولا به صورت توافقی تعیین می‌شود.

تعطیل کردن محل کار و به مرخصی فرستادن اجباری کارگران بدون پرداخت کردن حق و حقوق آن‌ها درست نیست و با قانون منطبق نیست. در واقع در این شرایط کارگران به درخواست کارفرما مرخصی گرفته‌اند و باید مزایا و دستمزد روز‌های کاری آن‌ها پرداخت شود. ماده ۶۹قانون کار در این زمینه بیان می‌کند: تاریخ استفاده از مرخصی با توافق کارگر و کارفرما تعیین می‌شود و در صورت اختلاف بین کارگر و کارفرما نظر اداره کار و امور اجتماعی محل لازم ‌الاجراء است.

مطابق ماده مذکور، مرخص باید با رضایت و توافق طرفین صورت گیرد در غیر این صورت اگر کارگر به درخواست کارفرما به مرخصی برود، از اصل مرخصی‌های کاری آن‌ها کمی نمی‌شود و علاوه بر آن باید دستمزد و حقوق کارگران در روز‌های مرخصی محاسبه و پرداخت شود.

در مورد کار‌های پیوسته و تمامی کار‌هایی که همواره حضور حداقل معینی از کارگران در روز‌های کار را اقتضا می‌کنند،‌ کارفرما مکلف است جدول زمانی استفاده از مرخصی کارگران را ظرف سه ماه آخر هر سال برای سال بعد تنظیم و پس از تایید شورای اسلامی کار یا‌ انجمن صنفی یا نماینده کارگران اعلام  کنید.

لازم به ذکر است که نحوه استفاده از مرخصی بدون حقوق کارگران و مدت آن و شرایط برگشت آن‌ها به کار پس از استفاده از مرخصی با توافق کتبی کارگر یا ‌نماینده قانونی او و کارفرما تعیین خواهد شد.

برگه سفید امضا در قرارداد بازاریابی

برگه‌های سفید امضا در روابط بین کارگر و کارفرما اهمیت بالایی دارد و در بسیاری از روابط کاری، کارگر به کارفرما برگه سفید امضا می دهد و کارفرما نیز آن را قبول می کند. ارائه برگه سفید امضا تا حد زیادی به اعتماد طرفین نسبت به هم بستگی دارد. در قراردادهای بازاریابی نیز تبادل برگه‌های سفید امضا به وفور انجام می‌شود و بازاریاب بدون آن که متن قراردادی را با کارفرما تنظیم کند، اقدام به امضا آن می‌کند. در واقع قرارداد بدون تهیه پیش‌نویس و درج مفاد آن بین کارفرما و بازاریابان صورت می‌گیرد.

در واقع شخص بازاریاب بدون آن که از شرایط و مفاد قرارداد آگاه باشد، اقدام به امضای آن می کند و در نهایت باید در برابر عواقب آن پاسخگو باشد. امضا قرارداد بدون اطلاع و آگاهی از شرایط و مفاد آن زمینه سوء استفاده را برای طرفین به وجود می‌آورد که کارفرما می‌توانند از انجام وظایف قانونی خود در قبال یکدیگر خودداری کنند.

برخی از کارفرمایان با دریافت برگه سفید امضا از کارگران از انجام وظایف خود مانند پرداخت حقوق و بیمه کردن کارگران امتناع می‌کنند و از این جهت می‌تواند مشکلات عدیده‌ای را برای طرف مقابل به وجود آورد. بنابراین در قراردادهای بازاریابی حتی الامکان به طرفین توصیه می‌شود که از انعقاد قرارداد سفید امضا خودداری کنند زیرا عواقب ناشی از کار برعهده آن‌ها خواهد بود.

قرارداد کار درصدی

قراردادهای بازاریابی انواع مختلفی دارد که یک از شناخته شده‌ترین آن‌ها، قرارداد کار درصدی است. این قرارداد زمانی استفاده خواهد شد که بازایاب بتواند بیشتر از ساعت کاری، فعالیت کند. در این قرارداد، شرح وظایفی برای بازاریاب در نظر گرفته می‌شود.

علاوه براین، کارفرما اعلام می‌کند که هرچقدر بازاریاب بتواند خارج از تعداد ساعت کاری، به فروش محصول و امورات مربوط به بازایابی بپردازد، درصد مشخصی از کار انجام شده به وی تعلق می‌گیرد. بنابراین در قرارداد بازاریابی نیز از شروط قرارداد کار استفاده می‌شود و طرفین باید مطابق با آن عمل کنند.

قرارداد کار پورسانتی

قرارداد کار پورسانتی شباهات زیادی به نوع قبلی قرارداد بازاریابی دارد. اصطلاح پورسانت، در میان صاحبان کسب و کار و عرف بازار، بسیار متداول است. هر چند در بیشتر مواقع این قرارداد را برای مواردی استفاده می‌کنند که دریافتی‌های بازاریاب، فقط محدود به پورسانت فعالیت‌های او می‌شود. در این نوع قرارداد به ازای ثبت سفارش و فروش محصول توسط بازاریاب، مبلغ بیشتری به عنوان پورسانت به وی تعلق خواهد گرفت.