انتخاب اوباما به عنوان یک آمریکایی دورگه به ریاست‌جمهوری ایالات متحده می‌توانست پایانی بر نژادپرستی در این کشور باشد، اما در ۲۰۱۲ میلادی «جرج زیمرمن» همسایه سفیدپوست نژادپرست «ترِیوُن مارتین» در فلوریدا از قتل این نوجوان ۱۷ ساله سیاه‌پوست تبرئه شد و سیاه‌پوستان احساس کردند قوه ظاهراً مستقل قضائیه در آمریکا گرایش‌های نژادپرستانه دارد، در نتیجه سازمانی با عنوان «جان سیاهان اهمیت دارد» یا Black Lives Matter تأسیس کردند.
پس از آن بارها این اتفاق تکرار شد. توجیه پلیس این بود که سیاهان بیش از سفیدپوستان قوانین را نقض می‌کنند ولی هر بار تظاهرات مردم خشمگین با مدیریت این سازمان، صدای آنها را در آمریکا طنین‌انداز کرد به ویژه در فرگوسن که ناآرامی‌های مستمر آن در سال ۲۰۱۴ میلادی یک بحران امنیتی ایجاد کرد و یا در دالاس که سال گذشته به مرگ ۵ پلیس به ضرب گلوله انجامید.
البته «جان سیاهان اهمیت دارد» فقط نگران حفظ جان سیاه‌پوستان نیست و اکنون فعالیت‌های گسترده‌تری دارد. این سازمان خود را ادامه جنبش سیاهان در آمریکا می‌داند، جنبشی که مارتین لوترکینگ رهبر اسطوره‌ای آن در ۱۹۶۳ میلادی ترور شد. اصلاً یکی از شعارهای محوری که بر سایت این گروه نقش بسته، همین است که «این یک لحظه تاریخ‌ساز نیست، بلکه یک جنبش مستمر است». این سازمان علاوه بر سیاهان، با سایر اقلیت‌هایی که از نابرابری در ایالات متحده رنج می‌برند، همکاری می‌کند، از جمله اقلیت‌های دینی، مهاجران و حتی دگرباشان جنسی. به ویژه حضور سفیدپوستان آمریکایی که عمدتاً گرایش به حزب دموکرات دارند و نگرانی اقلیت‌های نژادی و دینی را به حق می‌دانند، به خوبی در این گروه مورد استقبال قرار می‌گیرد.
آخرین اقدام این سازمان به ارائه طرح برداشتن مجسمه‌های مربوط به جنگ برده‌داری از شهر شارلوتسویل بود. یکی از این مجسمه‌ها به ژنرال لی و دیگری به فرمانده جکسون مربوط بود که هر دو از مسئولان ایالت ویرجینیا بودند و در جریان جنگ داخلی دهه ۱۸۶۰ میلادی جانب برده‌داران را گرفتند. این طرح در شورای شهر شارلوتسویل مطرح شد و مجادله پیرامون آن به طول انجامید. نژادپرستان فرصت را غنیمت شمرده و به اسم دفاع از مجسمه قهرمانان آمریکایی، هواداران تندرو خود را از سراسر کشور به شارلوتسویل فراخواندند. در نتیجه درگیری‌های پیش‌آمده، یک شهروند عادی کشته شده و دو نظامی آمریکایی نیز به همراه بالگرد خود از زندگی ساقط شدند.
مستند چهل‌دقیقه‌ای و اثرگذار «من رؤیایی دارم» حقایق جالبی را مطرح کرده است: برده‌هایی که با وضعیت غیرانسانی به آمریکا آورده شدند؛ رئیس پلیسی که در سخنرانی خود علناً می‌گوید اجازه نمی‌دهد سیاهان با سفیدها زندگی کنند؛ قوانینی نژادپرستانه‌ای که پس از جنبش لوترکینگ باز هم تجدید شد اما به عناوین دیگر؛ صلیبی که نژادپرستان به آتش می‌زنند و توجیهات ظاهراً دینی که برای اقدامات ضدبشری خود می‌تراشند؛ فیلم مرد سیاه‌پوستی که بدون هیچ گناهی به دست نفرت سفیدپوستان خفه می‌شود و حقایق دردناک دیگر از نفرت و تحقیری که در قلب نژادپرستان سفیدپوست رخنه کرده است.
پس از این اتفاقات، دانلد ترامپ رئیس‌جمهور آمریکا از محکوم‌کردن سفیدپوستان سرباز زد و این به سازمان نژادپرست Ku Klux Klan جرأت داد تا خشونت‌ها را به گردن سیاه‌پوستان بیاندازد. دیوید کلارک، رئیس پیشین این سازمان از ترامپ تشکر کرد و کلانتر میلواکی نیز سیاه‌پوستان را «هیزم‌آوران آتش نفرت» نامید و درخواست کرد مرکز SPLC سازمان «جان سیاهان اهمیت دارد» را نیز به فهرست ۹۱۷ تایی گروه‌های ایجادکننده تنفر در جامعه آمریکا (Hate Groups) اضافه کند.
دلیل این اقدامات روشن است. آنها یا نمی‌دانند سیاهان چه می‌کشند و به دنبال توجیهی برای خشم و ناراحتی آنها از وضعیت جامعه آمریکا می‌گردند و یا می‌دانند چه بر سر سیاهان می‌آید اما دوست دارند با هر روشی هم شده، آنها را مجبور به ترک خاک آمریکا و بازگشت به خاک آبا و اجدادی خود یعنی آفریقا کنند. این قطعاً نادرست است زیرا خود آمریکاییانِ اصطلاحاً اصیل و سفیدپوست نیز روزگاری از اروپا به این سرزمین آمده و با کشتار سرخپوستان، خاک آنها را غصب کردند بنابر این خروج آنها از آمریکا خیلی منطقی‌تر است از خروج سیاهانی که به زور و برای کار به ایالات متحده آورده شدند.
«جان سیاهان اهمیت دارد» نه تنها یک سازمان نفرت‌زا، قوم‌پرست و محدودکننده آزادی دیگران نیست، بلکه تلاش دارد تا نفرت سفیدپوستان از سیاهان را نشانه رود و آزادی‌های ازدست‌رفته سیاه‌پوستان را بازپس‌گیرد. البته در هر سازمان و گروهی ممکن است عده‌ای عقده‌های درونی خود را با رفتارهای خشونت‌زا یا شعارهای رکیک تخلیه کنند، اما این نباید موجب شود که بحث به بیراهه برود. بحث اصلی، ظلمی‌است که قرن‌ها بر سیاهان ایالات متحده رفته و دلیل اصلی آن، نفرت و تحقیری است که سینه به سینه و نسل به نسل در بسیاری از خانواده‌های آمریکایی تداوم می‌یابد. کشوری که مدعی نظارت بر حقوق بشر در جهان است بعد از این‌همه سال هنوز از عهده حل این ظلم آشکار برنیامده است.
منبع
http://blacklivesmatter.com/about
https://www.economist.com/blogs/economist-explains/2017/08/economist-explains-15
