رسانه‌هایی که فضای مجازی خوانده می‌شوند، گاهی تاثیراتی به‌مراتب جدی‌تر و واقعی‌تر دارند از رسانه‌های غیرمجازی ولی گاهی این دو دست در دست هم می‌گذارند و با هم‌افزایی، امواج سهمگینی را به‌راه می‌اندازند!
ماجرای اخیر در باره قاری ممتاز و بین المللی قرآن کشورمان را می‌توان از مصادیق همین هم‌افزایی ارزیابی کرد.
ماجرایی که براساس تعالیم دین مبین اسلام و به‌منظور حفظ حریم‌های اخلاقی، کسی نباید حتی پس از اثبات از طرق شرعی و قانونی، در باره آن بی محابا سخن بگوید چه برسد در مرحله‌ای که هنوز در حال رسیدگی است!
این ماجرا نشان داد متاسفانه جامعه ما، این تعلیم را نیاموخته و در مواجهه با چنین موضوعاتی آسیب‌پذیر است.
نکته طنز و از دیگر نقاط سیاه این ماجرا این است که رسانه‌ها و کشورهایی که مستظهر به آنها هستند در حالی سینه چاک این موضوع شده‌اند و گلو برای آن پاره می‌کنند که خود از کف پا تا فرق سر در منجلاب فساد اخلاقی فرو رفته‌اند و تلاش می‌کنند با قبح‌زدایی از مفاسدی همچون همجنس بازی، دیگران را هم به ورطه سقوط بکشانند. کسانی که مفاسدی از قبیل آنچه جامعه دینی و قرآنی ما را به آن متهم می‌کنند، نشانه تمدن و توسعه یافتگی می‌دانند و نه تنها گروه‌هایی از مردم آنها بلکه سیاستمداران و نخبگان علمی و اقتصادی آنها یا به چنین هرزگی‌ها و رفتارهای پست، آلوده‌اند و یا جرات مخالفت ندارند!
به‌وضوح قابل فهم است که این حجم سرمایه‌گذاری برای این موضوع، آن‌هم از سوی مجموعه‌هایی این‌چنین، با اهداف چندگانه‌ای صورت گرفته است که قرآن ستیزی، تضعیف پایه‌های ایمانی وجوسازی علیه دستگاه رهبری از اهم آنهاست و به اعتقاد بنده، این حرکت سازمان یافته از مصادیق بارز “تهاجم فرهنگی” است!
از سوی دیگر و از جمله نقاط سفید این ماجرا اینکه، بازتاب گسترده و البته غیراخلاقی این ماجرا و نگرانی‌هایی که بدنبال داشت، نشان داد در جامعه ایران همچنان، اخلاق و ارزش‌های اخلاقی حاکم و غالب است و چنین رویدادی، خدای ناکرده در صورت صحت، اتفاقی شگفت انگیز، نادر و غیر عادی است!
نکته دیگری که در این ماجرا باید مورد توجه قرار گیرد و انتظار می‌رود به‌خصوص دستگاه قضا را بخود بیاورد، هزینه‌های اطاله دادرسی است! موضوعی که باید آن را از معضلات سیستم قضایی کشور دانست و از مسئولان این قوه چاره اندیشی برای حل یا کاهش آن را به‌طور جدی مطالبه کرد.
منبع مقاله: فارس
