در جوامع روایی آمده است که ویران ساختن کعبه از اعظم گناهان کبیره است اما اگر کسی قلب مومن را بشکند و او را بیازارد مانند آنست که دویست هزار مرتبه خانه کعبه را ویران کرده باشد.
اگر خانه کعبه محاذی بیت‌المعمور است و آن هم مقابل عرش الهی است؛ قلب مومن نه محاذی با عرش که خود عرش الهی است «قلب المومن عرش الرحمن» و به همین منظور تاکید شده است که از هر کاری که کوچکترین آسیبی به قلب مومن وارد آورد باید پرهیز کرد، حتی اگر سلام کردن به شخص بدهکار او را به یاد بدهی خویش می‌آورد چنین سلامی نه تنها مستحب نیست، مباح هم نیست بلکه مکروه است. (کافی، کتاب حج باب من رای عزیمه فی الحج)
سماعه بن مهران از امام صادق (علیه‌السلام) سوال کرد که مردی به من بدهکار بود و مدتی غب شد بعدا وی را در حال طواف کعبه دیدم آیا مال خود را از او بخواهم؟ امام ششم فرمود: نه، بر او سلام نکن و او را نترسان تا از حرم بیرون آید.
خواجه عبدالله انصاری گوید: بدان که خدای تعالی در ظاهر کعبه‌ای بنا کرده که از سنگ و گل است و در باطن، کعبه‌ای ساخته از جان و دل است. آن کعبه، ساخته ابراهیم خلیل است و این کعبه، بنا کرده رب جلیل است.
آن کعبه منظور نظر مومنان است و این کعبه، نظرگاه خداوند رحمان است. آن کعبه حجاز و این کعبه راز است.
آن کعبه اصناف خلایق است و این کعبه، عطای حضرت خالق. آنجا چاه زمزم است و اینجا آه دمادَم.
حضرت محمد مصطفی (صلی‌الله علیه واله) آن کعبه را از اصنام پاک کرد، تو این کعبه را از بتان هوی و هوس پاک گردان!
.افکارنیوز
