«وَمَا خَلَقْنَا السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ وَمَا بَیْنَهُمَا لَاعِبِینَ مَا خَلَقْنَاهُمَا إِلَّا بِالْحَقِّ …؛ و ما آسمان ها و زمین و آنچه را میان آن دو است بیهوده(و بی هدف) نیافریده ایم. ما آن دو را جز به حق( و برای هدف والا و عقلانی) نیافریده ایم… .»(دخان/۳۸و۳۹)
حق در لغت یعنی ثابت، مطابقت و موافقت، وقوع شیء در محل خویش و ضدِ حق باطل است. در قرآن، گاهی حق در مورد خدا به کار رفته و گاهی منظور از آن اعتقادِ حق است و گاهی کلام حق و گاهی وعده ی حق و درست است و در برخی موارد، منظور حقوقی است که برای کسانی در اجتماع ثابت می شود.
در این آیه ی شریفه منظور از حق این است که این کار یعنی خلقت، هدف صحیحی دارد. در قرآن، در مقابل حق چند واژه به کار رفته است که عبارت است از :
۱) باطل،که درست در مقابل حق است.
۲) عبث،کار بی هدف و بیهوده.
۳) لَعب، کاری که منظم و هدفدار باشد اما هدف آن خیالی باشد نه واقعی و عقلی، مثل بازی بچه ها.
۴) لَهو، به معنای سرگرمی و از آن جهت به آن لهو گفته می شود که انسان را از کار شایسته تر باز می دارد.
اساسا یکی از اسماء الهی «حکیم» است که ۹۷ بار در قرآن بر آن تاکید شده است؛ یعنی تمام افعال خدا حکیمانه است و غرضِ عقل پسند و هدف صحیح دارد.
منبع: آیه های زندگی،ص۱۱.
