ابو الصّبّاح کنانى از امام صادق علیه السّلام روایت کرده است که فرمود: کسى که روزه دارى را افطارى بدهد اجرى برابر با او دارد.
و امام صادق علیه السّلام فرمود: سدیر در ماه رمضان بر پدرم علیه السّلام وارد شد، پدرم به او فرمود: اى سدیر، آیا می دانى که این چه شب هائى است؟
پس سدیر گفت: آرى، فدایت شوم، این شبهاى ماه رمضان است،
بفرما منظور چیست؟
پس پدرم به او فرمود: آیا مى توانى در هر شبى از این شبها ده بنده از اولاداسماعیل علیه السّلام را آزاد سازى؟
سدیر گفت: پدر و مادرم به فدایت، مال من به این کار نمى رسد.
پس پدرم همچنان از شمار آن بندگان می کاست، تا به یک بنده رسید، و سدیر در هر نوبت مى گفت: توانائى آن را ندارم.
پس پدرم به او فرمود: آیا توان آن را ندارى که در هر شبى مرد مسلمانى را به افطار فراخوانى؟
گفت: آرى، و ده مرد را.
آنگاه پدرم علیه السّلام به او فرمود: منظور من همین بود اى سدیر، زیرا افطارى دادنت به برادر مسلمانت با آزاد کردن بنده اى از اولاد اسماعیل علیه السّلام برابر است.
و موسى بن بکر از امام ابو الحسن علیه السّلام روایت کرده است، که فرمود: افطارى دادنت به برادر مسلمانت از روزه داشتنت افضل است.
و امام علىّ بن الحسین علیه السّلام چون روز روزه داشتنش فرا مى رسید، مى فرمود تا گوسفندى را ذبح مى کردند، و اعضایش را تقطیع کرده و آن را مى پختند، پس شامگاهان به روى دیگها خم مى شد، تا در حال روزه داشتن بوى آن را بیابد، و آنگاه مى فرمود: کاسه اى را بیاورید، براى خانواده فلان از این غذا بکشید، براى خانواده فلان غذا بکشید،- تا همگى آن به پایان مى رسید- پس آنگاه نانى و خرمائى مى آوردند، و شام آن امام همان بود.
و پیامبر صلّى اللَّه علیه و آله فرمود: «کسى که در این ماه مؤمن روزه دارى را افطارى دهد، او را نزد خداى عزّ و جلّ ثواب آزاد کردن بنده اى، و براى گناهان گذشته اش آمرزشى خواهد بود، پس گفتند: یا رسول اللَّه، همگى ما قادر بر افطارى دادن به روزه دارى نیستیم، پس فرمود: خداى تبارک و تعالى چندان کریم است که به کسى از شما که نتواند جز با جرعه شیر آمیخته با آبى، یا شربت آب گوارائى، یا چند دانه خرما روزه دارى را افطارى دهد و بر انفاق چیزى بیش از این قادر نباشد، همین ثواب را عطا مى کند.
منبع:من لا یحضره الفقیه / ترجمه غفارى، على اکبر ومحمد جواد و بلاغى، صدر، ج۲، ص: ۴۷۳
