ویژگی‌هاى برجسته شهید همت‏

چگونگی شهادت معلم شهید ، محمد حسین متذکر از زبان آقای عبدالکریم نیسنی گناوه ای :

خیلی وقت بود زیر آفتاب داغ روی جاده تفتیده خرمشهر – اهواز برای رفتن به قرارگاهمان این پا و اون پا میکردم پوتینم بدجوری عذابم میداد بدتر از همه جاده زیر رگبار توپ های دشمن بود و ماشینها برای اینکه در ترکش قرار نگیرند بسرعت از جلویم می گذشتند،

حسرت در دلم مانده بود که در اینجا اگر یکی از این توپهای دشمن مرا بخاک بیفکند، هیچ نام و نشانی ندارم . زیرا فراموش کرده بودم کارت شناسایی خود را همراه بیاورم، نزدیک بود فکرهای بی جهتی مرا به خود مشغول کند که جیپ استیشن با سروروی پر از گل و لای در حالیکه بزحمت از پشت شیشه میشد نفرات آنرا تشخیص داد، با یک ترمز کشیده، توی جاده نگهداشت. فورا با چرخاندن دستگیره داغ ماشین، سوار شدم و در حالیکه لبخند راننده جیپ مرا استقبال میکرد، خودم را روی صندلی جادادم.

چفیه ام را از دور گردنم بیرون آوردم و عرقهای صورتم را خشک کردم نفس عمیقی کشیدم و گفتم: خدا خیرت بده برادر! داشتم از پا می افتادم از بسکه عرق کردم، ماشااله هزار ماشااله این ماشینهای عبوری یا پر از نیرو هستند و جا ندارند و یا خالی هستند وسرعتشان زیاد است.

گفت انشاله خسته نباشی وظیفه مابود، برادر مسیرت کجاست؟

گفتم : آخرین راه فرعی از همین جاده ….

سکوت بین ما حکم فرما شد، نمی دانم شاید نشانه آن بود که معمولا نمی بایستی از وضعیت یکدیگر بیشتر آگاه شویم، نگاهم را روی اتیگت گوشه جیب و لباس فرم او انداختم نشان میداد که بسیجی و اسمش حسین متذکر اعزامی از غرب کشور است . نگاهم به شلوار گتر کرده اش افتاد که یک پاچه را بالای زانویش بسته یود. بعد پوتین واکس زده اش که برق می زد نظرم را جلب کرد و بوی واکس آن مشامم را مثل عطر گل و گلاب که بوی هر بسیجی توی جبهه است نوازش داد. سرش را بطرفم برگرداند و نیم نگاهی کرد و گفت :

چته برادر نگاه به کیلومتر شمار میکنی، خسته ای یا می خواهی بگویی که سرعتم زیاد است و گاز کمتر بدم ؟باشه!

گفتم: نه برادر داشتم طرز جدید بستن گتر را یاد میگرفتم.

هر دو باهم خندیدیم و در حالیکه او هنوز خنده اش تمام نشده بود گفت: دیروز که می خواستم از مرخصی برگردم مچ و ساق پایم درد شدیدی داشت. بیم داشتم که نتوانم خود را بموقع سرخدمت برسانم که استاد جعفر عطار همسایمون به عنوان حق معلمی بچه هایش به دادم رسیدو تنها راه خوب شدن پایم را که میگفت باید باد باشد، خالکوبی دانست و من نخواستم دلش را بشکنم و قبول کردم، او هم بساط خالکوبی اش را آورد و گفت چند روزی رویش را باز بگذار تا هوا ببینه و زود پاک نشه حالا به خاطر همینه که پاچه شلوارم را بالاتر از حد معمول گتر کرده ام .

بعد از این حرف نگاهی به سر و سینه ام انداخت انگار چیزی را جستجو میکردگفت: «شما که هیچ نشونی نداری خودت را هم معرفی نکردی.» گفتم: «ای بابا روی لباس فرمم فقط توانستم اسم شهرمون را بنویسم کارت و پلاک را هم با خودم نیاوردم.»

گفت: « داشتن کارت و پلاک توی جبهه برای یک رزمنده از واجبات است و الا در صورت شهید شدن بی نام ونشان خواهی شد.» گفتم: « بی نام و نشان بودن هم خوبست زیرا سرباز گمنام شدن هم موهبت الهی است.»

ماشین داشت کم کم به آخر راه فرعی نزدیک می شد و باید پیاده می شدم، او بوق ماشین را به علامت سلام برای رزمندگان مستقر در سنگرهای کنار جاده به صدا در می آورد دستش را بلندکرد و گفت: «مثل اینکه به مقصد شما رسیدیم، ببینم برادر اینجا که گلخانه شهداست اینجا دنیایی است به وسعت قلب تاریخ. در اینجا همه شمع میشویم و میسوزیم و روحمان پاک و مطهر به پرواز در می آید.»

گفتم: «بلی برادر خودم خادم اینجا هستم.» به چهره اش نگاه کردم مثل گل شکفته شدو گفت :«عجب کار شریفی داری خوش بحالت، خوش به سعادت تو که در دم آخر با شهدا وداع میکنی، چه خوب است که به جای ما هم روی آنها را ببوسی و برات بخواهی.» …رسیدیم.

هر دو از ماشین پیاده شدیم و ضمن روبوسی و خداحافظی، او در حالیکه به نقطه ای خیره شده بود و چهره اش از صفا و صمیمیت یک بسیجی مخلص حکایت میکرد گفت: «التماس دعا برادر، سعی کن همیشه کارت و پلاکت را همراه داشته باشی»و با به صدا در آوردن چند بوق ، ماشین در سینه کش جاده دور شد.

نگاهم همچنان بدنبال ماشین او بود صدای ضد هوایی ها و شکستن دیوار صوتی موجب شد قدمهایم را تند تر کنم. آنجا محل کارم بود با عده ای از بچه های بسیجی اعزامی از یاسوج همرزم بودیم………. روزهای آخر مأموریتم داشت باتمام میرسید، یک روز طبق معمول شبهای سه شنبه در سنگر مشغول قرائت دعای توسل بودیم که بچه ها آمدند خبر دادند که شهید آورده اند بابا احمد همکارم که می گفت مدت بیش از دو سال در جبهه سرکرده گفت:

«ببین برادر این یکی شهید گمنامی است که کارت و پلاک نداره» ترکش خمپاره چیزی براش نگذاشته که شناسایی بشه فقط پاهایش سالمه حتی لباسشم تنش نیست گفتم: شهید شهید است بگذار بجای پیشانی پاهایش را ببوسم سرم را برای بوسیدن پای مطهرش خم کردم اما با دیدن ساق پایش در حالیکه بسختی توانستم منظورم را ادا نمایم با بغض گفتم: بابا احمد!

ببین چه کارت و پلاک درخشانی داره اسمشو میدونم همان رانند بسیجی. همون که بهش گفتم سرباز گمنام بودن موهبت الهی است. همون که به من گفت بسیجی باید از کارت و پلاکش مواظبت کنه. همون «حسین متذکر» اعزامی از غرب کشور معلم خوب بچه ها.

راوی عبد الکریم نیسنی از گناوه

|+| نوشته شده توسط فریدون کلانتری در سه شنبه نهم مهر ۱۳۹۲ | آرشیو نظرات ..