متاسفانه این هجمه‌ای که رسانه های آمریکایی و غربی مدتی است که شروع کرده اند بر رسانه های ما هم تاثیر گذاشته و “کلید” حل مشکلات را در دست دادن دو رییس جمهور حقوقدان می دانند
به گزارش شبکه اطلاع رسانی دانا؛ رئیس جمهوری اسلامی ایران برای شرکت در شصت و هشتمین اجلاس مجمع عمومی سازمان ملل متحد به نیویورک سفر کرد تا تا طنین زنگ دیپلماسی دولت تدبیر و امید را در یکی از مهمترین مجامع جهانی به صدا درآورد.
دیدار و گفتگو با رهبران سیاسی دیگر کشورهای شرکت کننده در اجلاس مجمع عمومی بخشی از نخستین تجربه حضور روحانی در نیویورک به عنوان رییس دولت جمهوری اسلامی ایران است که از جمله ملاقات های حاشیه ای و البته احتمالی که به کانون نگاه و رصد ویژه تحلیلگران، خبرنگاران و بنگاه‌های خبری تبدیل شده، می‌توان به دیدار چهره به چهره روسای جمهور ایران و آمریکا اشاره کرد.
چند روزی نیز هست که رسانه‌های غربی و آمریکایی، و به دنبال آن برخی رسانه‌ها و روزنامه‌های زنجیره ای داخل کشور در پی آن هستند که القا کنند دیداری حتی به طور نمادین و حتی دست دادن میان دکتر “حسن روحانی” و دکتر “حسین باراک اوباما” که هر دو دانش‌آموخته حقوق هستند، می‌تواند تغییرها و تحولات اساسی در روابط سرد میان تهران و واشنگتن در پی داشته باشد.
حتی “جی کارنی” سخنگوی کاخ سفید نیز گفته “امکان دیدار میان روحانی و اوباما وجود دارد” و برخی روزنامه‌های غربی هم نوشتند که احتمالا این دیدار بیشتر در حد یک دست دادن و احوالپرسی کوتاه درساختمان سازمان ملل خواهد بود تا دیداری رسمی.
حتی یک مقام آمریکایی در این باره به رویترز گفته است که “کاخ سفید امیدوار است روسای جمهور دو کشور در ساختمان سازمان ملل با یکدیگر دست بدهند.
حال این سوال مطرح است که تبادل نظر مهم است یا دست دادن؟ آیا دست دادن دو رییس جمهور واقعا مشکلی را حل خواهد کرد؟ اگر جواب مثبت است این سوال را مطرح میکنم که چرا طی بیست سال اخیر که سران حکومت خودگردان فلسطین که با تمامی روسای جمهور و مقامات عالی‌رتبه آمریکا دست دادند و بر سر یک میز نشستند، در قضیه فلسطین نه تنها اتفاق مثبتی نیفتد بلکه هر روز ضعیف و ضعیف‌تر هم شدند؟ و به راستی دست دادن دو رییس جمهور چه سودی دارد؟
این هجمه‌ای که رسانه های آمریکایی و غربی مدتی است که شروع کرده اند بر رسانه های ما هم تاثیر گذاشته و “کلید” حل مشکلات را در دست دادن دو رییس جمهور حقوقدان می دانند، مسئله‌ای که باعث شده در گمانه‌زنی‌ها و تحلیل‌های ارایه شده درمحافل سیاسی و رسانه های گوناگون، حاشیه بر متن اجلاس اولویت یافته و بخش قابل توجهی از رصد رخدادهای شصت‌وهشتمین اجلاس به این رویارویی احتمالی و پیامدهای آن اختصاص یابد.
شاید برخی دست دادن را مقدمه‌ای برای مذاکره مستقیم با آمریکا توصیف کنند، اما آیا به راستی سیاست کاخ سفید نسبت به جمهوری اسلامی ایران عوض شده که بخواهیم مذاکره کنیم؟ آیا اظهارات برخی نمایندگان آمریکایی که می‌گویند تا زمانی که جمهوری اسلامی هست تحریم هم باید باشد، نباید به ما بفهماند که دست چدنی همچنان زیر دستکش مخملی است؟
حتی روز گذشته (دوشنبه) چهار سناتور آمریکایی باراک اوباما را تشویق کردند که همچنان خط مشی سرسختانه‌ای را علیه ایران دنبال کند و با اینکه بارها و بارها مقامات کشورمان تاکید کرده‌اند به دنبال ساخت سلاح اتمی نیستند، اما “رابرت منندز” و “چارلز شومر” سناتورهای دموکرات و “لیندزی گراهام” و “جان مک کین” سناتورهای جمهوریخواه از اوباما خواستند در نطق خود در مجمع عمومی سازمان ملل همچنان هدف آمریکا برای جلوگیری از دستیابی ایران به ظرفیت ساخت سلاح اتمی را تکرار کند.
سناتور منندز و سناتور گراهام در نامه خود نوشتند: “ما هم مثل شما انتخاب حسن روحانی در انتخابات ایران را نشانه نارضایتی ایرانیان می دانیم و متوجه حرکات دیپلماتیک اخیر ایران شده ایم. با این حال، هرچقدر هم حرف های خوب از آقای روحانی بشنویم، آنچه مهم خواهد بود اقدامات ایران است.”
بی‌بی‌سی هم گزارش داده که کمیته امور بانکی سنای آمریکا به زودی بحث درباره نسخه ای از یک مجموعه تحریم های شدیدتر علیه ایران که در ژوئیه در مجلس نمایندگان تصویب شده بود را شروع می‌کند.
به نظر می‌رسد برخی به دنبال این هستند که یک دیدار کوتاه صورت بگیرد و بعد از آن جو داخل کشور و رسانه‌ای را رصد کنند تا از پیامدهای دیدار در سطح مقامات عالی باخبر شوند.
منشور سازمان ملل می گوید که نه تنها استفاده از زور علیه کشور دیگری غیرقانونی است که حتی تهدید و زور هم ممنوع است و در بند چهار فصل اول این منشور آمده که کلیه اعضا در روابط بین‌المللی خود از تهدید به زور یا استفاده از آن علیه تمامیت ارضی یا استقلال سیاسی هر کشوری یا از هر روش دیگری که با مقاصد ملل متحد مباینت داشته باشد باید خودداری کنند.
اما مقامات آمریکایی که همچنان می‌گویند تمامی گزینه‌ها علیه ایران روی میز است، چرا بر خلاف منشور سازمان ملل هر روز تهدید می‌کنند؟ آیا اگر دست بدهیم گزینه ها جمع می‌شود یا باز هم داستان تلخ چندین سال پیش و قرار دادن ایران در محور شرارت تکرار می‌شود؟ باید منتظر ماند و دید.
مصطفی میرزاباقری برزی
